Pistolet sportowy

Pistolet sportowy jest zwykle zmodyfikowaną wersją pistoletów bojowych. Jak bardzo zmodyfikowaną? To zależy od regulaminu zawodów strzeleckich w danej konkurencji. Spróbujmy prześledzić najważniejsze różnice.

Pistolet sportowy w strzelectwie dynamicznym

Strzelectwo dynamiczne stanowi pewnego rodzaju symulację zadań i warunków strzeleckich, które spotyka się w strzelectwie bojowym lub obronnym. Różnica polega na tym, że wszystkie warunki są zaprojektowane i sztucznie przygotowane. Czy broń może się różnić od tej, z której korzystają jednostki mundurowe lub cywile w sytuacji obrony koniecznej? To zależy od przepisów.

Wprowadza się zwykle tak zwane klasy sprzętowe. Każda klasa stanowi zespół wymogów dotyczących broni. Dzięki temu te same zawody można rozgrywać z różną bronią i porównywać wyniki zawodników jedynie w obrębie poszczególnych klas sprzętowych.

Przykładową klasą jest klasa produkcyjna. Oznacza ona, że pistoletu nie można poddawać żadnym modyfikacjom. W niektórych klasach możliwe jest modyfikowanie spustu, chwytu broni, ale na przykład trzeba pozostać przy mechanicznych przyrządach celowniczych. W innych przypadkach przyrządy mogą być dowolne, również optyczne. Niektóre ograniczenia dotyczą wymiarów broni. Dzieje się tak głównie na zawodach odwzorowujących sytuacje strzelectwa obronnego, w których strzelcy muszą nosić broń skrycie. Wówczas, pistolet sportowy musi mieścić się w klasie subkompaktowej, kompaktowej lub standardowej (pełny wymiar broni).

Warto podkreślić, że pistolet sportowy nie musi różnić się od popularnych (lub mniej popularnych) pistoletów bojowych lub obronnych. Między innymi dlatego pozwolenie na broń do celów sportowych pozwala na posiadanie niemal dowolnej broni palnej.

Modyfikacje w strzelectwie dynamicznym

W zależności od ograniczeń danej klasy sprzętowej oraz od upodobań strzelca, pistolet sportowy tego typu bywa poddawany modyfikacjom. Najczęstsze różnice są następujące.

• Do celów sportowych często stosuje się pistolety większe gabarytowo oraz cięższe. Ogranicza to odrzut i podrzut broni, pozwala na zastosowanie dłuższej lufy i dłuższej linii celowania (odległości między muszką i szczerbinką).
• Optyczne przyrządy celownicze (kolimatory) montuje się zamiast, albo oprócz przyrządów mechanicznych.
• W przypadku mechanicznych przyrządów celowniczych stosuje się światłowody, albo fosforowe lub trytowe źródła światła, które pomagają w szybkim celowaniu. Stosuje się też regulowane przyrządy celownicze.
• Na końcu rękojeści mocowany jest nieraz lejek, który ułatwia szybkie trafianie magazynkiem do rękojeści.
• Niekiedy, stosuje się powiększone magazynki.
• Królują też najróżniejsze modyfikacje chwytu, które zwiększają przyczepność dłoni do pistoletu.
• W przypadku broni modułowej stosuje się specjalne, cięższe chwyty.
• Jeśli zmiana chwytu nie jest możliwa, pistolet sportowy dociąża się nieraz za pomocą ciężarka.
• Na szynie akcesoryjnej montuje się często latarkę. Nie tylko pozwala ona na strzelanie przy niedostatecznym oświetleniu, ale dodatkowo dociąża pistolet.
• Na końcu lufy montuje się często urządzenia wylotowe w postaci kompensatorów podrzutu.
• Zmniejsza się masę zamka poprzez tworzenie wycięć na jego górnej powierzchni oraz po bokach (tak zwany porting).
• Wymienia się sprężynę powrotną.
• Stosuje się często mechanizm spustowy pojedynczego działania, który pozwala na to, by opór spustu był mniejszy.
• Rezygnuje się nieraz z bezpiecznika iglicy, żeby jeszcze bardziej zmniejszyć opór spustu.
• Modyfikuje się język spustowy oraz cały mechanizm spustowy, żeby zoptymalizować charakterystykę spustu i ułatwić jego wyczucie.
• Powiększa się manipulatory, żeby przyspieszyć obsługę pistoletu.
• Pistolet sportowy wyposaża się nieraz w dodatkowe oparcia na kciuk ręki niedominującej.

Powyższa lista nie wyczerpuje dostępnych zmian. Większość powyższych modyfikacji nie miałaby uzasadnienia w warunkach bojowych. Ich stosowanie stanowi rodzaj odrealnienia strzelectwa, dlatego nie jest stosowane przez wszystkich.

Pistolet sportowy w strzelectwie statycznym

Strzelectwo statyczne w jeszcze mniejszym stopniu odzwierciedla rzeczywiste zadania strzeleckie. Zwykle, strzelec ma dużo więcej czasu na oddanie strzału i może pozwolić sobie na powolne wyprowadzane broni na cel, celowanie i ściąganie języka spustowego. To sprawia, że pistolet sportowy tego typu nie musi ograniczać podrzutu i odrzutu, ponieważ nie ma potrzeby szybkiego prowadzenia ognia. Chwyt pistoletu ma być wygodny i ma pozwalać na precyzyjne celowanie, a nie musi ułatwiać szybkiego chwytania broni. Magazynek nie musi się łatwo i szybko wyciągać. Niektóre modele pistoletów do strzelania precyzyjnego nie mają w ogóle magazynków (są to pistolety jednostrzałowe).

Ogólnie, strzelectwo statyczne (nazywane też precyzyjnym lub tarczowym) można podzielić ze względu na dedykowane pistolety na:

• strzelanie oburącz,
• strzelanie jednorącz.

Współczesne pistolety bojowe są przeznaczone do trzymania broni oburącz. Strzelec ma wówczas pozycję frontalną względem celu. Rozgrywają się zwody, w których stosuje się właśnie takie ustawienie i chwyt. Istnieje też rodzaj strzelectwa statycznego, w którym pistolet sportowy trzyma się w jednej dłoni, a strzelec jest ustawiony bokiem do tarczy. Pistolety dedykowane do takich zastosowań mają charakterystyczną budowę szkieletu i rękojeści.

W przypadku strzelectwa statycznego również naboje, ich energia i rodzaj pocisku, nie mają większego znaczenia. Stosuje się więc często naboje bocznego zapłonu .22 LR. Nie mają one zastosowania w strzelectwie bojowym.

Jak widać pistolet sportowy może być identyczny jak bojowy lub obronny, albo całkowicie różny. O jego właściwościach decyduje zastosowanie w określonym rodzaju konkurencji sportowych.