Historia rewolwerów czarnoprochowych

Historia rewolwerów czarnoprochowych rozpoczęła się od Samuela Colta. Było to w 1836 roku. Dzięki jego wynalazkowi nawet do dzisiaj niekiedy pojęcia: rewolwer używa się zamiennie z określeniem colt (podobnie jak na określenie butów sportowych mówi się: adidasy). Nie jest to do końca poprawny zabieg językowy, ponieważ nie wszystkie rewolwery są produkcji Colta. W dzisiejszych czasach domenę tę przejęły zdecydowanie inne firmy. Coltowi nie można jednak odmówić palmy pierwszeństwa.

Rewolwery Colta

Colt Paterson z 1836 roku był pierwszym seryjnie produkowanym rewolwerem. Bęben miał 5 komór, co odróżniało go od większości następców. Początkowo, kaliber wynosił 0,28 cala, później 0,36 cala. Szkielet był otwarty (nie miał zamknięcia w górnej części). Nie miał kabłąka, który zabezpieczałby spust, a język spustowy chował się. W pierwszych modelach nie było możliwości załadowania bębna bez jego demontażu. Nie było również zamontowanego pobojczyka. Zmieniło się to w 1839 roku.
Colt Walker z 1847 roku był największym rewolwerem czarnoprochowym. Miał już kabłąk i pobojczyk. Kaliber wynosił 0,44 cala. Miał 6 komór w bębnie, gdzie mieściło się około 3,9 grama prochu. Wsypywanie zbyt dużej ilości prochu powodowało często rozsadzanie bębna. Długość lufy wynosiła 7,5 cala (19 cm), długość całej broni aż 35 cm, a masa 2 kg. Przez dużą masę kabury montowano do koni. Noszenie na pasie byłoby zbyt uciążliwe.
Colt Dragoon z 1848 roku był poprawioną wersją Walkera. Miał krótsze komory w bębnie, przez co mieściło się tam około 3,2 grama prochu. To wyeliminowało problem rozsadzania bębna. Rewolwer był trochę lżejszy i ważył 1,8 kg.
Colt Navy z 1851 roku projektowano pierwotnie dla marynarki. Miał mniejszy kaliber: 0,36 cala. Wciąż miał otwarty szkielet, ale był wykonany w nowszej technologii. Był dzięki temu lżejszy (ważył około 1,2 kg). W bębnie było 6 komór, co było już standardem.
Colt Army z 1860 roku oparto na szkielecie Colta Navy, ale dano mu większy kaliber: 0,44 cala. Zachował przy tym swoją masę 1,2 kg. Długość lufy wynosiła przy tym 8 cali (około 20 cm).
Colt Army z 1861 roku był w zasadzie tylko drobną modyfikacją konstrukcji z 1860 roku. Otrzymał bardziej opływową lufę oraz nowszą konstrukcję pobojczyka (tak zwany pływający pobojczyk).
Colt Single Action Army z 1873 roku (nazywany też: Colt Peacemaker, Colt SAA, Colt M183, albo Colt Model P) był już zdecydowanie nowszą konstrukcją. Miał zamknięty szkielet, a co najważniejsze, był przystosowany do zasilania nabojami scalonymi. Istniała jednak modyfikacja dla tych, którzy mieli łatwiejszy dostęp do prochu, kul ołowianych i kapiszonów. Ten wariant nazywa się konwersją wsteczną i stanowi broń rozdzielnego ładowania.

Historia innych rewolwerów czarnoprochowych

Beaumont-Adams z 1862 roku. W odróżnieniu od wcześniej wymienionych Coltów, Adams miał mechanizm spustowy podwójnego działania. Oznaczało to, że nie trzeba było przed każdym strzałem ręcznie odciągać kurka. Podczas ściągania języka spustowego kurek był najpierw napinany, a następnie zwalniany i następował strzał. Istniały wcześniejsze wersje rewolwerów Adamsa (z 1851 i 1854 roku), ale były bardziej awaryjne i nie zdobyły takiej popularności. Rewolwer z 1862 roku był natomiast mocnym konkurentem dla Colta. Bęben mieścił 5 komór, a broń była dostępna w różnych kalibrach, między innymi 0,44 cala. Masa rewolweru wynosiła 1,1 kg.
Remington 1858 był uznawany za droższy rewolwer, ale lepiej wykonany od Colta. Miał też zamknięty szkielet, co mogło ułatwiać szybką wymianę bębna w czasie walki. Występował w kalibrze 0,44 cala (wersja: Army) i 0,36 cala (wersja: Navy). Miał 6 komór w bębnie. Ponadto, miał możliwość zatrzymania bębna w pozycji, w której kurek opierał się pomiędzy kominkami z kapiszonami. Pozwalało to na bezpieczniejsze noszenie rewolweru. Ważył około 1,2 kg.

Broń czarnoprochowa była sukcesywnie wypierana przez rewolwery i pistolety zasilane amunicją zespoloną.