Strzelectwo dynamiczne

Strzelectwo dynamiczne, w odróżnieniu od strzelectwa statycznego, wprowadza presję czasu, a także inne elementy, jak na przykład: przemieszczanie się z bronią, szybkie zmiany postawy strzeleckiej, czy strzelanie do większej liczby celów, w tym do ruchomych celów. O ile w klasycznym strzelectwie wynikiem jest suma punktów uzyskana na tarczy, w strzelectwie dynamicznym sumę tę dzieli się zwykle przez liczbę sekund, które były potrzebne do wykonania zadania.

Strzelectwo dynamiczne często wykorzystuje popularną broń bojową.
Strzelectwo dynamiczne często wykorzystuje popularną broń bojową.

Strzelectwo dynamiczne zakłada, żeby warunki strzelania odpowiadały w pewnym stopniu realnym sytuacjom, które wymagają użycia broni. Mówi się, że jest to strzelectwo praktyczne. Wyróżnia się także:

  • strzelectwo bojowe,
  • strzelectwo obronne.

Sam proces oddawania strzału znacząco różni się w przypadku strzelań dynamicznych. Broń umieszczana się często w kaburze i stamtąd dobywa. Cały proces dobycia broni, poprawnego chwytu, wyprowadzenia na cel i oddania strzału trwa często około 1-2 sekund, a w przypadku bardzo zaawansowanych strzelców nawet poniżej sekundy.

To wymusza inną pracę na spuście. Nie ma czasu na powolne zwiększanie nacisku na język spustowy i czekanie, aż strzał nas zaskoczy. Spust ściągany jest szybko (w ciągu około 0,1-0,2 sekundy). Ćwiczy się przy tym umiejętność takiej pracy, żeby nie zrywać strzału. Również proces celowania trwa znacznie krócej. Wykorzystuje się przede wszystkim pamięć mięśniową, dzięki której pistolet niemal automatycznie kieruje się w stronę celu. Jest to tak zwany naturalny punkt celowania. Zwykle, wymaga tylko nieznacznej korekty ustawienia broni i tylko do tego wykorzystuje się przyrządy celownicze. Proces celowania często odbywa się w trakcie wyprowadzania broni na cel, a strzał oddawany jest w końcowej fazie przemieszczania pistoletu w przód. To wszystko pozwala na wyjątkowo szybkie operowanie bronią.

Nie stosuje się też bocznej postawy strzeleckiej, często wykorzystywanej w strzelectwie statycznym. Postawa jest frontalna, często z jedną nogą wysuniętą do przodu. Praktykuje się chwyt broni oburącz, choć w niektórych sytuacjach (symulujących rzeczywiste sytuacje z wykorzystaniem broni) pistolet trzyma się w jednej ręce. Czasami jest to ręka silna, a czasami słaba. Stosuje się przy tym różne chwyty broni, w tym:

  • chwyt sportowy (nazywany też chwytem clamshell lub chwytem kciuk na kciuk),
  • chwyt bojowy,
  • każdy z chwytów pistoletu występuje też w odmianie „power”, w którym inaczej wywiera się siłę na rękojeść pistoletu, a czasami palec wskazujący umieszcza się na kabłąku pistoletu.

Samo szybkie oddawanie strzałów, to nie wszystko, co ma do zaoferowania strzelectwo dynamiczne. Zazwyczaj stosuje się kilka celów, które należy zestrzelić zadaną liczbą strzałów. Niekiedy cele mocowane są do mechanizmów, które wprawiają cele w ruch. Stosuje się również antycele, czyli tarcze, w które nie można strzelać (otrzymuje się za to punkty ujemne).

Zazwyczaj strzelanie odbywa się z kilku stanowisk strzeleckich, pomiędzy którymi strzelec przemieszcza się jak najszybciej. Stanowiska często wyposażone są w barykady, wówczas strzały należy oddawać, wychylając zza nich. Wymusza się przy tym różne postawy strzeleckie: stojąc, siedząc, klęcząc na jedno kolano, leżąc i inne.

Stosuje się przy tym specjalne tarcze strzeleckie. Mogą one być papierowe lub metalowe. Te drugie wydają charakterystyczny dźwięk podczas trafienia, co jest często istotnym elementem scenariusza strzeleckiego. Często też cel stalowy przewraca się lub spada po trafieniu. W przypadku celów papierowych stosuje się kształty, które w większym lub mniejszym stopniu przypominają sylwetkę człowieka.

Ze względu na złożony charakter strzelań dynamicznych, wykorzystuje się całe scenariusze, które mają odzwierciedlać zadania strzeleckie, które mogą wystąpić w realnym świecie. Strzelec ma wówczas szereg zadań do wykonania w jak najkrótszym czasie.

Zawody odbywają się według określonego zbioru przepisów, który opisuje zarówno warunki bezpieczeństwa, jak również szczegółowe wymagania dotyczące: broni, wyposażenia strzelca, tarcz i innych celów itp. Najpopularniejszymi formułami współzawodnictwa są: