Pocisk pełnopłaszczowy

Pocisk pełnopłaszczowy to taki, w którym płaszcz znajduje się w przedniej części oraz po bokach rdzenia. Tylna część rdzenia jest odsłonięta. Niezbędna jest oczywiście przy tym klasyczna budowa pocisku, w której rdzeń z miękkiego materiału znajduje się w płaszczu z nieco twardszego materiału.

Na rysunku poniżej widać przykładowy pocisk z pełnym płaszczem umieszczony w naboju 9 mm Luger.

Ogólnie, naboje z pociskami pełnopłaszczowymi uważa się za najbardziej podstawowy rodzaj. Powszechnie używa się ich w wojsku, a także w innych służbach mundurowych. Pocisk pełnopłaszczowy cieszy się taką popularnością w armiach na całym świecie, ponieważ jego konkurent, pocisk półpłaszczowy, został zakazany przez II. i IV. Konwencję Haską. W efekcie, jest to podstawowa, dopuszczalna konstrukcja.

Właściwości

Pocisk pełnopłaszczowy charakteryzuje się większą przebijalnością od pocisków półpłaszczowych. Dzieje się tak, ponieważ w mniejszym stopniu odkształca się on po uderzeniu w cel. Kanał, który powstaje przy przejściu pocisku jest nieco mniejszy, ale za to głębiej wchodzi on w cel.

Tego typu cech nie uważa się za najlepsze z punktu widzenia właściwości obalających amunicji. Pocisk pełnopłaszczowy potrafi przejść przez cel na wylot, a więc nie oddać w celu całej energii kinetycznej. W takiej sytuacji, może on razić cele znajdujące się za pierwszym celem.

Z drugiej strony, rany postrzałowe wynikające z amunicji z pełnym płaszczem są zwykle lżejsze i rzadziej są śmiertelne. To jest zgodne z ideą minimalizowania niepotrzebnego cierpienia. Ponadto, z punktu widzenia taktycznego w warunkach wojennych, korzystniejsze są ciężkie zranienia żołnierzy przeciwnika, niż zadanie im śmierci. Ranny żołnierz jest równie skutecznie wyłączony z walki, a jednocześnie absorbuje więcej sił logistycznych walczącego wojska.

Warianty kształtu

Pociski pełnopłaszczowe można spotkać w kształcie:

• paraboloidy (figury przestrzennej, obrotowej, o przekroju parabolicznym),
• ściętego stożka połączonego podstawą z walcem.

Materiały na pocisk pełnopłaszczowy

Rdzeń pocisku wykonuje się zazwyczaj ze stopu ołowiu. Jest to dość miękki materiał, który łatwo się odkształca po uderzeniu w cel. Istnieją próby zastąpienia ołowiu innymi stopami metali, na przykład stopami miedzi, cyny z wolframem, albo stopami bizmutu. Technologie te są jednak wyraźnie droższe (niektóre nawet 20 razy droższe). Poszukiwania materiałów na amunicję bezołowiową wynikają z wymagań ekologicznych. Wokół uwarunkowań prawnych w tym względzie powstaje wiele kontrowersji.

Pocisk pełnopłaszczowy ma płaszcz wykonany zazwyczaj ze stopów miedzi. Najpopularniejszym materiałem jest tutaj tombak, który w 95% składa się z miedzi (Cu), a w 5% z cynku (Zn). Zdecydowanie rzadziej spotyka się płaszcze wykonane ze stali.